Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012
«Tο γερμανικό θαύμα οφείλεται στη μη αποπληρωμή των χρεών μετά τους δύο πολέμους»
πηγή (εδώ)
ΑΠΕ Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2012 15:51
Τελευταία Ενημέρωση : 02/02/2012 18:03
Δισέλιδο αφιέρωμα έχει η γαλλική εφημερίδα La Croix, η οποία στον πρωτοσέλιδο τίτλο, αναρωτιέται «Η Γερμανία είναι στα αλήθεια χώρα- μοντέλο;», ενώ στις εσωτερικές σελίδες της φιλοξενεί εκτενές άρθρο για τα χρέη της Γερμανίας προς τις χώρες που ζημίωσε κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Στο άρθρο αναπτύσσονται οι θέσεις του Γερμανού ιστορικού και καθηγητή στο London School of Economics Αλμπρεχτ Ρίτσλ. Σύμφωνα με τον καθηγητή, «το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο, οφείλεται στη μη αποπληρωμή των χρεών της χώρας του μετά από δύο Παγκοσμίους πολέμους».
«Η ειρωνεία της ιστορίας είναι», όπως εξηγεί ο καθηγητής, «ότι από μια αντιστροφή των δεδομένων, η Γερμανία ξαναβρίσκεται απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι τελευταίοι, μετά το πέρας του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου: μια χώρα-πιστωτής που θα πρέπει να επιλέξει κατά πόσο θα απαιτήσει να την ξεπληρώσουν ή όχι».
Ο κ. Ρίτσλ επισημαίνει ότι, το 1929, το εξωτερικό χρέος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ανερχόταν στο 75%-80% του ΑΕΠ της, εξαιτίας των αποπληρωμών των αποζημιώσεων για τον Πρώτο Πόλεμο.
Προκειμένου να εξοφλήσει, η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να δημιουργήσει εμπορικά πλεονάσματα, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσω μιας πολιτικής αποπληθωρισμού, δηλαδή μέσω μείωσης κατά 30% των μισθών, με προκαθορισμένες τιμές και καταπολεμώντας τα μονοπώλια.
«Όπως στην Ελλάδα σήμερα», σχολιάζει ο καθηγητής. «Αυτή η πολιτική υπήρξε οικονομικά επιτυχής, αλλά πολιτικά καταστροφική», υπογραμμίζει ο ίδιος, εφόσον άνοιξε το δρόμο προς την εξουσία στους Ναζί, οι οποίοι στη συνέχεια μπλόκαραν τις αποζημιώσεις.
Μετά το 1945, για να διασφαλίσει μια γρήγορη ανάταξη της οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας, νέου συμμάχου τους έναντι των Σοβιετικών, οι ΗΠΑ επέβαλαν στα κράτη που επωφελούνταν από το Σχέδιο Μάρσαλ να μην ζητήσουν αμέσως τις οφειλές των Γερμανών. Κατά συνέπεια, το 1953, οι συμφωνίες του Λονδίνου προέβλεπαν να εξοφληθούν τα χρέη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου -περίπου το 100% του γερμανικού ΑΕΠ, το 1938, χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις, για τις οποίες δεν δόθηκαν νούμερα- μόνο μετά την ενδεχόμενη επανένωση των δύο Γερμανιών.
«Παραδόξως, δεν έγινε αναφορά στο ζήτημα αυτό, κατά τις διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην επανένωση της Γερμανίας, από καμιά άλλη χώρα πλην της Ελλάδος», λέει ο ’λμπρεχτ Ρίτσλ.
Ο δε Χέλμουτ Κολ είχε πει, αυτοπροσώπως, ότι αν χρειαζόταν οι πιστωτές του 1945 να απαιτήσουν τα οφειλόμενά τους, η χώρα του θα χρεοκοπούσε. Συνεπώς, η Γερμανία δεν πλήρωσε.
Στα μάτια του ιστορικού, σε αυτή την πολιτική οφείλεται το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο. Ένα θαύμα, που βασίζεται στο γερμανικό πλεόνασμα εξωτερικού εμπορίου, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τη διεύρυνση των χρεών των άλλων χωρών.
Ετσι προκύπτει και το δίλημμα για το Βερολίνο που- πάντα, σύμφωνα με τον καθηγητή- συνοψίζεται στη φράση: «να υποχρεώσει τα κράτη να πληρώσουν, με κίνδυνο να τα κάνει να ματώσουν μέχρι θανάτου ή να δεχθεί να διαγράψει τα δάνεια που έχει δώσει για να τα σώσει και να σωθεί και η ίδια;», όπως εύστοχα σημειώνεται στο άρθρο στη «Λα Κρουά».
ΑΠΕ Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2012 15:51
Τελευταία Ενημέρωση : 02/02/2012 18:03
Στο άρθρο αναπτύσσονται οι θέσεις του Γερμανού ιστορικού και καθηγητή στο London School of Economics Αλμπρεχτ Ρίτσλ. Σύμφωνα με τον καθηγητή, «το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο, οφείλεται στη μη αποπληρωμή των χρεών της χώρας του μετά από δύο Παγκοσμίους πολέμους».
«Η ειρωνεία της ιστορίας είναι», όπως εξηγεί ο καθηγητής, «ότι από μια αντιστροφή των δεδομένων, η Γερμανία ξαναβρίσκεται απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι τελευταίοι, μετά το πέρας του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου: μια χώρα-πιστωτής που θα πρέπει να επιλέξει κατά πόσο θα απαιτήσει να την ξεπληρώσουν ή όχι».
Ο κ. Ρίτσλ επισημαίνει ότι, το 1929, το εξωτερικό χρέος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ανερχόταν στο 75%-80% του ΑΕΠ της, εξαιτίας των αποπληρωμών των αποζημιώσεων για τον Πρώτο Πόλεμο.
Προκειμένου να εξοφλήσει, η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να δημιουργήσει εμπορικά πλεονάσματα, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσω μιας πολιτικής αποπληθωρισμού, δηλαδή μέσω μείωσης κατά 30% των μισθών, με προκαθορισμένες τιμές και καταπολεμώντας τα μονοπώλια.
«Όπως στην Ελλάδα σήμερα», σχολιάζει ο καθηγητής. «Αυτή η πολιτική υπήρξε οικονομικά επιτυχής, αλλά πολιτικά καταστροφική», υπογραμμίζει ο ίδιος, εφόσον άνοιξε το δρόμο προς την εξουσία στους Ναζί, οι οποίοι στη συνέχεια μπλόκαραν τις αποζημιώσεις.
Μετά το 1945, για να διασφαλίσει μια γρήγορη ανάταξη της οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας, νέου συμμάχου τους έναντι των Σοβιετικών, οι ΗΠΑ επέβαλαν στα κράτη που επωφελούνταν από το Σχέδιο Μάρσαλ να μην ζητήσουν αμέσως τις οφειλές των Γερμανών. Κατά συνέπεια, το 1953, οι συμφωνίες του Λονδίνου προέβλεπαν να εξοφληθούν τα χρέη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου -περίπου το 100% του γερμανικού ΑΕΠ, το 1938, χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις, για τις οποίες δεν δόθηκαν νούμερα- μόνο μετά την ενδεχόμενη επανένωση των δύο Γερμανιών.
«Παραδόξως, δεν έγινε αναφορά στο ζήτημα αυτό, κατά τις διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην επανένωση της Γερμανίας, από καμιά άλλη χώρα πλην της Ελλάδος», λέει ο ’λμπρεχτ Ρίτσλ.
Ο δε Χέλμουτ Κολ είχε πει, αυτοπροσώπως, ότι αν χρειαζόταν οι πιστωτές του 1945 να απαιτήσουν τα οφειλόμενά τους, η χώρα του θα χρεοκοπούσε. Συνεπώς, η Γερμανία δεν πλήρωσε.
Στα μάτια του ιστορικού, σε αυτή την πολιτική οφείλεται το γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον Πόλεμο. Ένα θαύμα, που βασίζεται στο γερμανικό πλεόνασμα εξωτερικού εμπορίου, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τη διεύρυνση των χρεών των άλλων χωρών.
Ετσι προκύπτει και το δίλημμα για το Βερολίνο που- πάντα, σύμφωνα με τον καθηγητή- συνοψίζεται στη φράση: «να υποχρεώσει τα κράτη να πληρώσουν, με κίνδυνο να τα κάνει να ματώσουν μέχρι θανάτου ή να δεχθεί να διαγράψει τα δάνεια που έχει δώσει για να τα σώσει και να σωθεί και η ίδια;», όπως εύστοχα σημειώνεται στο άρθρο στη «Λα Κρουά».
πολύ βραχεία η ιστορική μνήμη των Γερμανών.
Ενοχή και λήθη
Της Αριστοτελίας Πελώνη
ΤΑ ΝΕΑ, Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012
Με το άρθρο περί «πολεμικής ενοχής» της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία δεχόταν την ευθύνη για την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την πληρωμή πολεμικών επανορθώσεων. Οι όροι της Συνθήκης προκάλεσαν σοκ και οργή στη γερμανική κοινωνία, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές και εντέλει έφεραν στην εξουσία τους οραματιστές μιας δικτατορίας που θα έπαιρνε εκδίκηση για την ήττα των Γερμανών. Είχαν προηγηθεί πολλές κυβερνήσεις συνεργασίας και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αδυνατούσε ν' ανταποκριθεί στο κόστος (κοινωνικό και πολιτικό) της ήττας. Η ειρωνεία είναι ότι στον μεσοπόλεμο η Γαλλία είχε απαιτήσει την τοποθέτηση επιτηρητών στις κρατικές εταιρείες μεταλλευμάτων και στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας. Η πρόταση είχε θεωρηθεί εθνική ταπείνωση...
Πρέπει να 'ναι πολύ βραχεία η ιστορική μνήμη των Γερμανών. Οχι μόνο τα 'χουν ξεχάσει αυτά. Δεν θυμούνται καν τη ρήση του Αντενάουερ ότι «η Ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί».
Της Αριστοτελίας Πελώνη
ΤΑ ΝΕΑ, Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012
Με το άρθρο περί «πολεμικής ενοχής» της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία δεχόταν την ευθύνη για την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την πληρωμή πολεμικών επανορθώσεων. Οι όροι της Συνθήκης προκάλεσαν σοκ και οργή στη γερμανική κοινωνία, ενίσχυσαν τις ακραίες φωνές και εντέλει έφεραν στην εξουσία τους οραματιστές μιας δικτατορίας που θα έπαιρνε εκδίκηση για την ήττα των Γερμανών. Είχαν προηγηθεί πολλές κυβερνήσεις συνεργασίας και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αδυνατούσε ν' ανταποκριθεί στο κόστος (κοινωνικό και πολιτικό) της ήττας. Η ειρωνεία είναι ότι στον μεσοπόλεμο η Γαλλία είχε απαιτήσει την τοποθέτηση επιτηρητών στις κρατικές εταιρείες μεταλλευμάτων και στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας. Η πρόταση είχε θεωρηθεί εθνική ταπείνωση...
Πρέπει να 'ναι πολύ βραχεία η ιστορική μνήμη των Γερμανών. Οχι μόνο τα 'χουν ξεχάσει αυτά. Δεν θυμούνται καν τη ρήση του Αντενάουερ ότι «η Ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)