Οι κυβερνήσεις, η οικονομία, τα σχολεία μέσα στην κοινωνία, δεν είναι για να ωφελούνται οι προνομιούχες μειονότητες. Αυτοί μπορούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους. Είναι για να ωφελούνται οι απλοί άνθρωποι, εκείνοι που δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνοι ή ενδιαφέροντες (εκτός βέβαια, αν ερωτευθούμε κάποιον), δεν έχουν μεγάλη μόρφωση, δεν είναι ούτε επιτυχημένοι ούτε προορισμένοι να επιτύχουν –δεν είναι, τέλος πάντων, τίποτα το εξαιρετικό. Είναι για τους ανθρώπους που σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας έχουν εισέλθει ως άτομα στην ιστορία που ξεπέρνα το επίπεδο της γειτονιάς τους μόνο στις ληξιαρχικές πράξεις της γέννησής τους, του γάμου τους και του θανάτου τους. Μια κοινωνία στην οποία αξίζει να ζει κανείς, είναι μια κοινωνία γι’ αυτούς, όχι για τους πλούσιους, τους έξυπνους, τους εξαιρετικούς, αν και κάθε τέτοια κοινωνία πρέπει να προσφέρει χώρο και πεδίο δράσης και για τέτοιες μειονότητες. Ο κόσμος όμως δεν είναι φτιαγμένος για το προσωπικό μας όφελος, ούτε εμείς είμαστε στον κόσμο για το προσωπικό μας όφελος. Ένας κόσμος που ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο σκοπός του, δεν είναι καλός, και δεν θα έπρεπε να κρατήσει για πολύ.
Eric Hobsbawm, Για την ιστορία, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1998, σ.24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου